Geschreven door Esther Haluk, mensenrechtenactivist in West Papua - Gelezen in De Nieuwe Koers, oktober 2025
'WEST PAPUA- SONGS OF HOPE FROM A CRUSHED HORIZON
-Juist in de wanhoop ontmoeten wij God-'
Ik herinner me twee plechtige gebeurtenissen die eind 2024 de ziel van de stad Jayapura, West-Papua beroerden. Ik was erbij, als één van velen 'walking the way of the cross' * met een klein houten kruis zacht tegen mijn borst gedrukt. Het woog bijna niks, maar het symboliseerde een zwaar verdriet. Het was geen gewoon ritueel. Het waren geloofspelgrimstochten, beladen met de klacht van een vermoeide bevolking, die door de straten weergalmde vanuit het gebroken hart van de Raad van Kerken Papua. Zij hadden uitgesproken wat velen niet durfden te zeggen: dat de natie West-Papua aan het einde van haar weg was gekomen. Onze weg, bezaaid met wonden en overspoeld met het verdriet van de lange ellende die wij hebben doorstaan, is een doodlopende weg.
Onze geschiedenis is niet door onze handen geschreven, maar in stilte samengesteld door vreemde mogendheden die elkaar de hand reikten: Nederland, Amerika en Indonesië; onder het toeziend oog van de onverschillige Verenigde Naties. Het gevolg was een storm, ongevraagd, die de naam kolonialisme droeg. Het onrecht beperkte zich niet alleen tot menselijk lijden; ook onze natuurlijke omgeving heeft de gevolgen gedragen. Uitgestrekte tropische bossen, die miljoenen hectaren besloegen, zijn systematisch vernietigd in naam van ontwikkeling. Landroof en het opzettelijk uitwissen van inheemse gebieden hebben ons fundamentele recht om vrijelijk te leven binnen onze voorouderlijke territoria ernstig ondermijnd. De ontmanteling van onze culturele identiteit is met precisie uitgevoerd gestructureerd, strategisch en opzettelijk – als weerspiegeling van de patronen van structureel geweld die wij meer dan zes decennia lang hebben doorstaan.
Bijna 62 jaar lang is West-Papua gereduceerd tot een vlek op het wereldgeweten opzettelijk gemarginaliseerd, verduisterd en bijna weggevaagd. De stille sterfgevallen – niet geregistreerd en niet erkend – vormen onderdeel van een grimmige en voortdurende geschiedenis. Gerechtelijke procedures, vaak gereduceerd tot louter theatrale vertoningen, bevoordelen routinematig daders met straffeloosheid, waarbij gerechtigheid voor de slachtoffers hardnekkig buiten bereik blijft. Dit zijn geen geïsoleerde gebeurtenissen; het is de dagelijkse realiteit waarmee wij leven. Maar ondanks deze voortdurende campagne van stilte en onteigening houden wij vol. Wij blijven staan – veerkrachtig, geworteld en onbuigzaam.
Het leek een doodlopende weg, volstrekt hopeloos. Maar juist in die plaats van wanhoop ontmoetten wij God, aanwezig in elke uitdaging die ons pad kruiste. Toen alle andere bronnen van stabiliteit faalden, stond het kruis van Christus als onze laatste en onwankelbare toevlucht. In momenten van onzekerheid worden wij voortdurend herinnerd aan Gods blijvende aanwezigheid: een wolkkolom overdag, een vuurkolom ’s nachts. Hij is degene die ons ondersteunt, die ons kracht geeft en die ons de sterkte verleent om elke beproeving te doorstaan. God heeft zijn kinderen beloofd dat Hij op zijn tijd een oplossing zal geven. Ons rest om onze zorgen over te geven aan Hem, en elke last toe te vertrouwen aan zijn trouwe handen.
Esther Haluk, Jayapura, West-Papua
* Zie ook: https://www.csi-int.org/news/west-papua-crosses-campaign-land-grab/